Anri Sala

In Long Sorrow zien en horen we de ‘free jazz’ saxofonist Jemeel Moondoc. Hij lijkt in deze scène hoog in de lucht te zweven, buiten het open raam van een flatgebouw in een Berlijnse buitenwijk. De video speelt zich af in het Märkische Viertel: een typisch voorbeeld van een woonwijk uit de jaren zestig met grauwe, hoge flatgebouwen, niet ver van de plek waar ooit de Muur stond. Het langste gebouw wordt door de bewoners 'Lange Jammer' (Long Sorrow) genoemd. Moondoc improviseert en reageert op de stad om hem heen. Kunstenaar Anri Sala (1974) filmt de muzikant op een manier die in het midden laat waar hij zich precies bevindt, zodat de ervaring van geluid en plaats een 'verlengstuk wordt van de architectuur van de Lange Jammer'.

‘Long Sorrow is als film eerder het resultaat van een nauwkeurig in elkaar gezette situatie, dan van een verhalende structuur’, zegt Sala. ‘Het is een opeenvolging van genuanceerde situaties, gekleurd door momenten van spanning, gebaren en muziek die je wat kunnen laten voelen.’

Sala’s werk is geworteld in de politieke en sociale context van zijn vaderland Albanië. In zijn oeuvre onderzoekt hij de relatie tussen muziek en verhalen, en architectuur en film. Op een intuïtieve en complexe manier verweeft hij verschillende media met elkaar waardoor de specifieke kwaliteiten en kenmerken in elkaar overvloeien. Sala creëert rijke, meerduidige werken met sobere en tegelijkertijd poëtische beeldtaal. Hij maakt heel bewust en uitgekiend gebruik van de mogelijkheden die het medium film biedt. Zijn camerawerk is veelal statisch terwijl de rol van geluid in zijn oeuvre steeds groter is geworden.